Feiko is naar Nederland geweest voor twee dagen. Toen hij terugkwam was hij echter de autosleutel vergeten, die zat nog in de broek die hij in Nederland had achtergelaten! Dit was helaas al de reservesleutel, de andere sleutel was hij de week ervoor kwijt geraakt toen hij alles spullen bij elkaar zocht om te gaan vissen. We moesten echter ook nog naar Oslo, om een nieuw paspoort aan te vragen. We gingen met de trein, gelukkig konden we alternatief vervoer regelen naar het station. De treinreis duurt vijf uren en is werkelijk adembenemend. Je reist door een sprookjesachtig winteravontuur, gaandeweg verandert de natuur van zeer ruig naar lieflijk heuvelachtig naarmate je dichter bij Oslo in de buurt komt. Op het station aangkomen moesten we ons haasten naar de tram, onderwijl nog ergens snel een kaartje kopend. Ik had alles van te voren op internet uitgezocht, google maps is dan ook bijzonder handig als je je moet orienteren in een stad waar je nog nooit bent geweest! De reden dat we ons moesten haasten was dat de Nederlandse ambassade, waar het paspoort moet worden aangevraagd, om twee 's middags al sluit, terwijl wij op zijn vroegst om kwart voor twee met de trein aan konden komen. Gelukkig hadden we een afspraak en was men op de hoogte dat we iets laten konden arriveren. Feiko had in Nederland al officiele pasfoto's laten maken, dat was hier nog een hele toer geworden. Zie maar eens in het Noors uit te leggen dat je ene oor er driekwart op moet staan en dat je hoofd niet groter dan 30 milimeter mag zijn en dat je niet mag lachen. Enfin, ook de aanvraag had ik thuis al uitgeprint en ingevuld, binnen vijf minuten was alles geregeld en stonden we alweer buiten. Daar reis je dan twee dagen voor, want de laatste trein terug op dezelfde dag was al vertrokken. Dat wisten we natuurlijk al van te voren, dus hebben we deze reis gecombineerd met een bezoek van Dorien, Jelmer en Rob. Zij zouden 's avonds om half twaalf aankomen op het vliegveld, waar ik voor ons allemaal een hotelkamer had geboekt. Feiko en ik hadden nog uuuuren de tijd voordat het zover was. We hebben wat inkopen gedaan in de supermarkt, en zijn langs het paleis van de koning gewandeld. In de winter is alles wat troosteloos, Oslo maakte dan ook niet veel indruk op ons. De winkelstraat interesseerde ons niet zo, dat we waren het er wel over eens dat het tijd werd om naar het hotel te gaan. Dat lag bij het vliegveld, 75 km verderop, voor ons gezien al een stuk op de terugweg naar huis. Het was nog niet zo eenvoudig om de juiste trein te vinden, want ik had geen flauw idee waar alle plaatsen lagen die op de borden aangegeven stonden. Later bleek er maar één trein per uur te stoppen op het vliegveld, het had niet veel gescheeld of we hadden een enorme omweg gemaakt.Eenmaal aangekomen in ons bijzonder nette, veelkleurig modern maar ook met mazzel goedkoop hotel, waren we bekaf. De dagen ervoor waren we beide wederom ziek geweest en we waren die ochtend al om kwart over vijf opgestaan, geen wonder dat we moe waren na zo'n reis.
's Avonds arriveerden Dorien, Jelmer en Rob en het was meteen bijzonder gezellig. Het was ook al laat voordat we gingen slapen. 's Ochtends konden we ons verheugen op een extreem uitgebreid en overheerlijk ontbijt: tien soorten brood, losse bolletjes, vijf soorten yoghurt, allerlei ontbijtgranen, tien soorten kaas en evenveel vlees, alsook eieren, worstjes, bacon, gevulde tomaat met kaas, en drie soorten ingemaakte haring. Heel veel fruit, thee, koffie, vruchtensappen. Naar goed Nederlands gebruik hebben we dan ook een lunchpakket gemaakt, niemand die daar wat van zegt. Rob heeft zelfs speciaal daarvoor een tasje gevraagd bij de receptie. Misschien wel asociaal, maar het was ook zulk lekker eten allemaal!
Om elf uur vetrok de trein naar Åndalsnes, de eerste uren sneeuwde het, maar hoe dichter we bij huis kwamen hoe meer het weer opknapte. Als je de reis in deze volgorde aflegt zie je de meest spectaculaire natuur pas op het einde. Echt imposant, die steile bergen, gehuld in sneeuw, met half bevroren rivieren. Het laatste stuk gaat ook nog eens met een bijzonder comfortabele trein met heeeele grote ramen zodat je goed naar buiten kan kijken. Een mooi voorbeeld van de Noorse maatschappij : de koffiemachine in de trein was stuk. Als alternatief stonden er twee koffiepotten, met een bekertje en een briefje. Daar stond op dat men zich verexcuseerde dat de automaat stuk was, en dat koffie 20 kronen kost. In het bekertje zat al een behoorlijk bedrag. Wie heeft dat ooit in een Nederlandse trein gezien?
Deze dag was Feiko ook nog eens jarig, een extra cadeautje. Van mij kreeg hij een extra lang dekbed, zodat de kat 's nachts niet met zijn tenen kan spelen, haha!
Omdat de autosleutel ergens onderweg was in de post, namen we vanaf het eindstation Åndalsnes de bus naar Fjellstova om daar te gaan eten. De buschaufeusse zou echter één halte van te voren wisselen met een andere chauffeur, dus daar moesten we overstappen met al onze bagage. Je zou zeggen, dan loop je dat stukje toch, maar dat gaat niet over weg waar je tachtig mag rijden en de berm bedekt wordt door een halve meter sneeuw. Gelukkig had de buschauffeuse halverwege bedacht dat ze ook wel op Fjellstova kon wisselen, dus we werden daar voor de deur uitgezet. Natuurlijk hebben we overheerlijk gegeten. De volgende bus ging een uur later, maar gelukkig konden we meerijden met Harry die ons thuis weer afleverde. Ik was toen helemaal kapot en ben vroeg op bed gegaan. De volgende dag zouden we gaan skien als het weer het toe zou laten. Ik werd echter wakker met hoge koorts en heb de hele dag geslapen. Dorien en Jelmer zijn naar Fjellstova gelopen, door/over de sneeuw, dat was toch zwaarder dan ze dachten! Feiko en Rob haalden de auto op van het vliegveld, de sleutel was eindelijk aangekomen. 's Avonds was Feiko's verjaardagsfeestje. Ik had een opleving en het was erg gezellig.
Zondag was dan eindelijk de dag voor Jelmer, hij zou voor het eerst gaan skien! Ik had een leraar voor hem geregeld, die hem uitlegde hoe je moest remmen en glijden. Toen nam de leraar Jelmer meteen mee omhoog in de lift, om vervolgens de zwarte piste af te gaan! Nu is Jelmer heel wat gewend, maar zelfs voor hem was dit toch wel iets te extreem. Maar aan het einde van de dag, na vooral de blauwe piste te hebben gedaan, kwam hij als een volleerd skier naar beneden zeilen! Echt heel netjes. Dorien en ik hebben gelanglaufd, we hebben het een uurtje geprobeerd. Het waaide echter hard en de sneeuw was ook niet optimaal, bovendien had ik de dag ervoor nog ziek op bed gelegen, dus ik moest een beetje oppassen. We hebben echter lekker wafels gegeten bij de openhaard op Fjellstova, wachtend totdat Jelmer uitgeskied was.
Maandag regende en sneeuwde het, we hebben monopoly in het Noors gespeeld terwijl Rob en Feiko iets met de computer aan het doen waren. Halverwege de middag zijn we naar Vestnes gereden om daar boodschappen te doen. Veel anders was er ook niet te doen eigenlijk. Het weer was te slecht om met de boot het fjord op te gaan. Dinsdag hebben we het bezoek naar het vliegveld in Ålesund gebracht en was de minivakantie alweer voorbij. Veel te snel!
Plotsklaps zoveel sneeuw, waanzinnig! Nu is alles echter alweer weg, het is een paar dagen lang 15 graden geweest. Het voorjaar lijkt aan te breken, maar ik verwacht ook nog wel weer sneeuw. Dit jaar heeft de winter hier absurd lang geduurd, ook voor Noorse begrippen. In oktober begon het, en nu is het eind maart. Dat is zes maanden sneeuw in een gebied waar normaliter afwisseld wel en geen sneeuw ligt. Maar wij kunnen er wel tegen, geen moment heb ik gedacht: was het maar zomer. Die komt straks wel. Dat moet ook wel, want mijn bonen staan al in bloei!
